Stress

 

យើងអាចនិយាយបានថាStress គឺជាដំណាក់ដែលអាចនាំឱ្យយើងឈានទៅរកជំងឺបាក់ទឹកចិត្តបាន(Depression)។Stress ភាគច្រើនកើតចេញពីការគិតអំពីបញ្ហាដែលយើងគិតថាវាមិនអាចដោះស្រាយបានវានាំឱ្យយើងមានអារម្មណ៍ថាតានតឹងដោយមិនដឹងថាត្រូវធ្វើយ៉ាងណាបាន។ជាក់ស្តែងបើយើងមើលនិស្សិតដែលបានបន្តការសិក្សាមកនៅទីក្រុងភ្នំពេញភាគច្រើនពួកគេតែងតែStressអំពីការសិក្សា ថវិកានិងការចាក់ចេញពីផ្ទះដែលជាកន្លែងដែលយើងអារម្មណ៍ថាកក់ក្ដៅដោយសារយើងបាននៅម៉ាក់ប៉ានិងបងប្អូនរបស់យើង។ប៉ុន្តែនៅពេលដែលយើងមកបន្តការសិក្សានៅភ្នំពេញប្រាកដណាស់យើងនឹងមានអារម្មណ៍ថាឯកាពីព្រោះយើងធ្លាប់តែមានមនុស្សដែលចាំយើងមកពីរៀនវិញតែនៅពេលដែលយើងមកនៅទីក្រុងនៅពេលដែលយើងបើកទ្វាមកគឺគ្មានអ្នកណាម្នាក់ឡើយវាពិតជាឯកាខ្លាំងណាស់។វាបានធ្វើឱ្យយើងនឹកផ្ទះចង់ទៅផ្ទះវិញប៉ុន្តែមិនអាចទេដោយសាយើងត្រូវមកបន្តការសិក្សាដើម្បីអនាគតយើងវាពិតជាមិនងាយស្រួលនោះទេដែលមានអារម្មណ៍មួយនេះ។ ចំណែកនិស្សិតមួយចំនួនទៀតពួកគេត្រូវមានសម្ពាធលើការសិក្សាផងនិងត្រូវធ្វើការបន្ថែមដើម្បីអាចរស់នៅទីក្រុងវាពិតជាហត់ខ្លាំងណាស់ដោយសារនៅពេលដែលយើងចេញពីផ្ទះអ្វីៗត្រូវចំណាយទាំងអស់ដូចជាការចំណាយលើថ្លៃបន្ទប់ជួល ថ្លៃម្ហូបអាហារ និងការចំណាយជាច្រើនទៀត...។ពេលខ្លះយើងហត់ហើយលើការសិក្សាផងនិងការងារយើងប្រាកដជាគិតថា”ខ្ញុំចង់ទៅផ្ទះ ខ្ញុំមិនចង់នៅទីនេះទៀត ខ្ញុំហត់ណាស់ ខ្ញុំចង់អោបម៉ាក់នៅជិតម៉ាក់ដូចមុន”តែវាមិនអាចនោះទេ។ហេតុផលទាំងនេះហើយទើបវាធ្វើឱ្យយើងមានអារម្មណ៍ថាStressគិតក៏យំគេងក៏យំពិតជាពិបាករស់នៅខ្លាំងណាស់។
   

 

 ដូចនេះបើសិនជាយើងមានអារម្មណ៍ទាំងអស់នេះអ្វីដែលល្អមនុស្សគឺយើងគួតែពិភាក្សាជាមួយមនុស្សដែលតែងតែចាំជួយយើងកន្លងមកនោះគឺម៉ាក់ប៉ារបស់យើងមានតែពួកគាត់ទេដែលយើងជួយយើងបានយើងមិនគួរលាក់វាទុកនោះទេ នៅពេលដែលបាននិយាយជាមួយពួកគាត់យើងនឹងមានអារម្មណ៍ល្អមកវិញដោយសារលោកទាំងពីរប្រាកដជាផ្តល់ភាពកក់ក្ដៅនិងយោលបល់ល្អៗមកវិញ មិនថាពួកគាត់ហត់ប៉ុណ្ណាក៏លោកទាំងពីរតែងតែនៅចាំមើលយើងចាំជួយយើងចាំផ្តល់កម្លាំងចិត្តឱ្យយើងទោះបីជាយើងមានរឿងអ្វីក៏ដោយការពិភាក្សាជាមួយម៉ាក់ប៉ាជាជម្រើសដ៏ល្អបំផុត។